Στη συνέχεια, κατά την εποχή των
κειμένων της Καινής Διαθήκης, ο όρος «έλλην» αποκτά την θρησκευτική σημασία του
πολυθεϊστή ειδωλολάτρη. Αυτή η στάση και οπτική συνεχίζεται έντονα και κατά την
εποχή των Πατέρων, από τον 2ο αιώνα και έπειτα, όπου στην
χριστιανική γραμματεία υπάρχει διάχυτη η δριμεία κριτική κατά των ελληνικών
εθίμων, πρακτικών και ηθών. Το θέατρο, η μέθη, η κραιπάλη και οι μίμοι θεωρήθηκαν
πράξεις του διαβόλου στον κόσμο για τους χριστιανούς, όπως επίσης και η κοσμική
ελληνική σοφία θεωρήθηκε δαιμονική. Στην χριστιανική γραμματεία οι αξίες των
δύο μεγεθών, του Χριστιανισμού και του Ελληνισμού, θεωρούνται εκ διαμέτρου
αντίθετες και αντιμαχόμενες. Η χριστιανική πίστη διαχωρίστηκε πλήρως από την
κοσμική παιδεία και γνώση. Αυτόν τον διαχωρισμό τον συναντούμε στον Τατιανό,
τον Τερτυλλιανό, τον άγιο Μεγάλο Αθανάσιο, τον άγιο Γρηγόριο τον Θεολόγο, τον άγιο
Ιωάννη τον Χρυσόστομο. Κάποιες θεολογικές φωνές που αποδέχτηκαν σε κάποιο βαθμό
την ελληνική φιλοσοφία και γνώση, όπως ο Κλήμης ο Αλεξανδρεύς, ο Ωριγένης και ο
Δίδυμος ο Αλεξανδρεύς, θεωρήθηκαν αιρετικές για αυτόν ακριβώς τον λόγο. Δηλαδή
διότι αποδέχονταν θύραθεν δοξασίες. (ο Ωριγένης πίστευε στην πλατωνική δοξασία της
προϋπαρξης των ψυχών)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου